Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Είναι μερικά ταξίδια πιο δυνατά από άλλα. Φαντάζουν σαν μεγάλες οάσεις στην έρημο της ζωής και σε γεμίζουν με φως, σαν ν’ ανοίγεις μια πόρτα με γείτονα τον ήλιο! Έτσι ακριβώς είναι και κάποιοι άνθρωποι. Τους σκέφτεσαι και χαμογελάς, γιατί αμέσως σε διαπερνά ένα γλυκό συναίσθημα σαν αγκαλιά. Γιατί το άγγιγμά τους ήταν ζεστό, η ματιά τους καθαρή και το γέλιο τους τόσο δυνατό που προκαλούσε σεισμική δόνηση χαράς! Γιατί κάποτε σου άπλωσαν το χέρι και σου έμαθαν πως υπάρχει κι άλλος τρόπος, διαφορετικός απ’αυτόν που ξέρεις και που έχεις συνηθίσει. Γιατί μια φορά στο τόσο, έρχονται για να σου υπενθυμίσουν πως στη ζωή υπάρχει μια δόση παραμυθιού και πως καμιά φορά γίνεται κάτι που δεν φανταζόσουν ποτέ πως θα σου συμβεί. Όπως εκείνο το μεσημέρι, που δέχτηκα στο e-mail μου ένα αεροπορικό εισιτήριο για τη Βραζιλία και μια φράση να το συνοδεύει. “Ένα δώρο για σένα, κι ένα μεγαλύτερο δώρο για μένα…”

Ήταν αρχές Ιουλίου του 2013, ένα δροσερό Παριζιάνικο ξημέρωμα, όταν μπήκα στο αεροπλάνο της Tap Portugal με προορισμό τη Fortaleza, μια πόλη βόρεια της Βραζιλίας, στην οποία έφτασα σχεδόν βράδυ. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο με διαπέρασε ζέστη και υγρασία. Η κατάλευκη μου επιδερμίδα (να ‘ναι καλά το Παρισάκι με τις συννεφιές του) σαν μύγα μέσα στο γάλα (ή μήπως το αντίθετο;) ανάμεσα στους μελαψούς Βραζιλιάνους. Η κούραση μπερδεύτηκε με τον ενθουσιασμό μου, χαμένη από αίσθηση χρόνου, παρατηρούσα γύρω μου σαν θεατής σε ταινία, ανήμπορη ακόμη να δράσω. Αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάστηκε ποτέ να το κάνω. Αυτό το ταξίδι ήταν σαν να χορεύω tango. Με οδήγησαν σε μια πίστα για να χορέψω ένα χορό που δεν ήξερα καλά, αλλά δεν χρειάστηκε καν να γνωρίζω τα βήματα. Αφέθηκα στον παρτενέρ μου, όπως ορίζει ο χορός κι εκείνος με οδήγησε στα πιο γοητευτικά σημεία της πόλης του…

H Fortaleza είναι γεμάτη αντιθέσεις. Τη μια στιγμή βλέπεις τεράστιους ουρανοξύστες και ακριβώς δίπλα ολόκληρες παραγκουπόλεις. Πολύ πλούσιοι ή πολύ φτωχοί, δύο κόσμοι μακρινοί, που μένουν δίπλα δίπλα.

Στη Fortaleza λάτρεψα τους ζεστούς ανθρώπους που μοιάζουν τόσο πολύ με τους Έλληνες. Γιατί γελούν δυνατά, γιατί τρώνε σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί μιλάνε έντονα, με πάθος, γιατί ίσως είναι περισσότερο φιλόξενοι και από τους φημισμένους Έλληνες.

Λάτρεψα το ιδιαίτερο αλλά πεντανόστιμο φαγητό.

Tα τροπικά φρούτα.

Tο νερό καρύδας, το αγαπημένο μου Agua de Coco!

Aυτές τις γλυκές μπουκίτσες (5 κιλά πάνω γύρισα από Βραζιλία).

Tις βόλτες με τα χαριτωμένα γαϊδουράκια στις παραλίες.

Tις χαμηλές τιμές στις havaianas. Στόκαρα σαγιονάρες για πέντε χρόνια!

τον βραζιλιάνικο χορό Φορό, που συνδυάζει samba και salsa και απόλαυσα στο ατμοσφαρικό club Arre Égua! Τον χορεύουν non-stop μεγάλοι και μικροί!

Tο οικολογικό πάρκο Coco Parc, που περιέχει διάφορα ενδημικά και απειλούμενα είδη φυτών και πανίδας και θεωρείται το πιο σημαντικό μέρος της φυσικής και οικολογικής κληρονομιάς της Fortaleza. Περιβαντολογικά, εξυπηρετεί τη μείωση της θερμοκρασίας του αέρα στην πόλη και σχηματίζει μια “λεκάνη” η οποία αποτρέπει τις πλημμύρες σε περιόδους υψηλής βροχόπτωσης.

Tο εστιατόριο Coco Bambu, με γευστικό φαγητό και τροπική διακόσμηση.

Tο Beach Park, το πάρκο με τις νεροτσουλήθρες ανάμεσα στους κοκοφοίνικες!

Tους παγωτατζήδες που περνούν από την παραλία και δεν χρειάζεται να σηκωθούμε από την ξαπλώστρα, αλλά και τους πλανόδιους με τα υφάσματα και τα καλάθια γεμάτα κοχύλια που ηχούν σαν τη θάλασσα.

Tις αγορές με παραδοσιακά προϊόντα.

Που μερικοί Βραζιλιάνοι μοιάζουν με τον Άρη, τον Θεό του Πολέμου (ή τον Khal Drogo!) 😉

Το παγωτατζίδικο 50 sabores. Πενήντα γεύσεις παγωτού, όνομα και πράμα και…βρέθηκα στον παράδεισο!

Τα καβούρια που σερβίρονται στην παραλία και σπάμε με τα ειδικά σφυράκια

Τις απέραντες αμμουδερές παραλίες με τους διάσπαρτους κοκοφοίνικες που μοιάζουν με επίγειο παράδεισο! Την Praia do Futuro με τα ξακουστά barracas της (τα βραζιλιάνικα beach bar), την Iracema με το διάσημο club Pirata και την παραλία Cumbuco με την κατάλευκη άμμο!

Αλλά πιο πολύ λάτρεψα ότι σε αυτό το σπίτι που έμεινα για 13 μέρες, ένιωσα πραγματικά σαν στο σπίτι μου και τους ανθρώπους του σαν μια δεύτερη οικογένεια. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αίσθηση που είχα κάθε πρωί που πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι, με περίμενε στο τραπέζι το πιο πλούσιο πρωινό, δίπλα στην ηρεμία μιας μικρής πισίνας.

Στη Βραζιλία όμως δεν μπορούσα να έχω κάποια πράγματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα αυτονόητα. Και έτσι εκτίμησα τη δυνατότητα που έχω τόσο στη χώρα μου όσο και στο Παρίσι, να κυκλοφορώ μόνη μου χωρίς να φοβάμαι, να πάω τη βόλτα μου ό,τι ώρα θέλω. Να οδηγώ με ανοιχτά παράθυρα και το χέρι έξω, χωρίς να φοβάμαι μη μου βάλει κανείς το όπλο στον κρόταφο για να κλέψει το αμάξι μου. Να κολυμπάω στη θάλασσα και να ξεχνιέμαι στα βαθιά, να κοιτάω μέσα της και να βλέπω όλη της την εσωτερική ομορφιά και την άμμο που χρυσαφίζει σαν κάποια μαγική αύρα. 

Στη Fortaleza μου έκανε εντύπωση που οι Βραζιλιάνοι δεν κολυμπούν στη θάλασσα (απλώς μπαίνουν στα ρηχά για να δροσιστούν) αλλά μόνο σε πισίνες και που όλες οι Βραζιλιάνες (μα όλες!) φορούν Brazilian μαγιό, ακόμη κι εκείνες με παραπανίσια κιλά χωρίς κανένα κόμπλεξ. Που τρώνε ρύζι, μαζί με μακαρόνια και όσπρια (!;!) και που δεν έχουν χειμωνιάτικα ρούχα (γιατί εκεί είναι πάντα καλοκαίρι!). Που έχουν οικιακές βοηθούς για τις δουλειές του σπιτιού, οι οποίς δουλεύουν το οχτάωρό τους και φεύγουν. Μια πραγματική απόλαυση και ξεγνοιασιά από καθημερινές δουλειές ρουτίνας που μόνο μας τρώνε χρόνο. Α και φυσικά τα moto-taxi! Ταρίφες με μοτοσυκλέτα!

Η πιο έντονη στιγμή του ταξιδιού ήταν η μέρα που αναγκαστικά άφησα στο σπίτι κινητό, χρήματα, τα γυαλιά μου και ό,τι κόσμημα φορούσα και μπήκα σε μια φαβέλα με οδηγό (και φύλακα-αγγελό μου) έναν Βραζιλιάνο κάτοικό της. Αλλά αυτό είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο…

Όταν έγραφα αυτό το κείμενο, δεν ήθελα να τελειώσει, όπως ακριβώς δεν ήθελα να τελειώσει και το ταξίδι μου στη Βραζιλία. Γιατί γράφοντάς το, ξαναέζησα μια μια και τις 13 μέρες αυτής της διαμονής, 13 μοναδικές μέρες με ξεχωριστές στιγμές από αυτές που φέρνω στο μυαλό μου, κάθε φορά που η σκέψη μου δηλητηριάζεται από άσχημες συμπεριφορές και κουβέντες της καθημερινότητας. Γιατί κλείνω τα μάτια, ταξιδεύω εκεί, με πλημμυρίζει αυτό το αίσθημα της γαλήνιας οικειότητας, χαμογελάω και κάθε φορά ξέρω, πως αφού χόρεψα αυτό το χορό, δεν θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια…

ΥΓ: Αυτό το post είναι αφιερωμένο στους φίλους μου που ανησύχησαν γι’αυτό το ιδιόμορφο ταξίδι μου στη Βραζιλία, μήπως με σκοτώσουν, με βιάσουν και με κάνουν πόρνη, μου πάρουν τα όργανα ή με απαγάγουν για να ζητήσουν λύτρα αλλά για πρώτη φορά τόλμησα να ακούσω μόνο εμένα, τη διαίσθησή μου και την καρδιά μου και έζησα το πιο ωραίο, γεμάτο και έντονο ταξίδι της ζωής μου!

À bientôt

     

Info:

Arre Égua, Rua Delmiro Gouveia, 420, Fortaleza, Ceará, Brasil

Coco Bambu, Rua Canuto de Aguiar, 1317 – Meireles, Fortaleza, Ceará, Brasil

50 Sabores, Av. Beira Mar, 2892, Lj 01 – Meireles, Fortaleza, Ceará, Brasil

All photos taken by me

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

You may not republish, copy, modify the content or use the photos without my permission.