Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Καιρό ήθελα να φύγω, για δυο μέρες έστω, να χαθώ για ένα Σαββατοκύριακο κάπου στην Ελλάδα, σ’ έναν ορεινό προορισμό, να νιώσω λίγο τη φύση. Αλλά συνεχώς κάτι προέκυπτε. Τη μια το κανονίζαμε με φίλους αλλά τελευταία στιγμή δεν μπορούσαν, την άλλη είχα πολλή δουλειά ή ήταν κάποιο τριήμερο και γινόταν χαμός παντού, οπότε τα σχέδια ναυαγούσαν ωσάν Τιτανικός. Αλλά είναι να μη μου μπει η ιδέα του ταξιδιού. Αργά ή γρήγορα θα γίνει, ο κόσμος να χαλάσει.

Watch: Onion Fox 

Το περιβόητο διήμερο τελικά βρέθηκε στα μέσα του Φεβρουαρίου και ο προορισμός ήταν τα Τρίκαλα Κορινθίας. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να δω λίγο χιόνι αλλά βολεύτηκα με πολλήηη βροχή. Όχι, ΔΕΝ μου αρέσει η βροχή όταν είμαι έξω, μου αρέσει ν’ ακούω τη βροχή όταν είμαι στο σπιτάκι μου και χουχουλιάζω, αλλά όταν κάνω σχέδια ο θεός γελάει. Καρατσεκαρισμένο.

Τα Τρίκαλα Κορινθίας απέχουν από την Αθήνα περίπου μιάμιση ώρα (145χλμ). Αυτό από μόνο του, ανυψώνει το μέρος σε must προορισμό για εξορμήσεις της τελευταίας στιγμής. Ενδείκνυνται επίσης και για να κάνεις το κομμάτι σου. Είσαι στην Αθήνα και βαριέσαι ή θέλεις να εντυπωσιάσεις πρόσωπο φρέσκο στη ζωή σου; Πετάς την ιδέα και σε λίγη ώρα βρίσκεσαι σ’ ένα παραμυθένιο σκηνικό με πετρόχτιστα σπίτια. Ποιος δεν θέλει ταξιδάκι της τελευταίας στιγμής;

Τα Τρίκαλα Κορινθίας αποτελούνται από τρεις συνοικίες χτισμένες στις πλαγιές του Όρους Κυλλήνη, την Κάτω Συνοικία, τη Μεσαία Συνοικία και την Άνω Συνοικία, το μεγαλύτερο χωριό στην ανατολική πλευρά της Ζήρειας. Φτάσαμε νωρίς το πρωί στα Τρίκαλα και σταματήσαμε για καφέ στο “Λίθινο” στη μεσαία συνοικία, ένα πολύ cosy διακοσμημένο μαγαζί, με πέτρα και ξύλο, πολύ αρμονικά δεμένα μεταξύ τους.

Με τη βροχή να μας λούζει κανονικά, προσπαθήσαμε να περπατήσουμε το χωριό, φτάσαμε ως την “Κουκουβάγια”, ένα μαγαζί που μου πρότειναν για τα πεντανόστιμα γλυκά του αλλά τελικά νίκησε η πείνα. Όχι που θα γινόταν διαφορετικά. Πήγαμε στο “Όπως Παλιά”, ένα αναπαλαιωμένο πέτρινο εστιατόριο που οι μυρωδιές του μας έσπασαν τη μύτη. Μια επιλογή που μας δικαίωσε ασυζητητί. Πρόκειται για έναν ατμοσφαιρικό χώρο, με δύο ορόφους, privé χώρους και τζάκι. Δηλαδή ακριβώς αυτό που ψάχνεις όταν πας σ’ έναν ορεινό προορισμό. Το καλύτερο βέβαια ήταν στο παρασύνθημα. Το φαγητό. Δοκιμάσαμε ανάμεσα σε άλλα την ομώνυμη σαλάτα όπως παλιά, τη νοστιμότατη πραγματικά καραμελωμένη φάβα, πλευρώτους στη σχάρα με βαλσάμικο και θυμάρι, κολοκυθοκεφτέδες, ενώ στο τέλος ήρθε ένα ριζότο λαχανικών, το οποίο ήμασταν σίγουροι πως θα παίρναμε πακέτο αφού είχαμε σκάσει, αλλά μια πιρουνιά ήταν αρκετή για να μη μπορέσουμε να σταματήσουμε μέχρι να μη μείνει τίποτα στο πιάτο.

Μετά από τόσο φαγητό, η καλύτερη εκδοχή ήταν να πάμε στο ξενοδοχείο, το οποίο είχαμε κλείσει μέσω booking και έλεγε ότι απέχει από τα Τρίκαλα 7-8 χλμ. Η απόφαση ήταν της τελευταίας στιγμής και δεν το ψάξαμε παραπάνω, ωστόσο η μοίρα μας επιφύλασσε περιπέτεια (όπως πάντα!). Διότι το αγαπημένο κατά τ’ άλλα booking μετρούσε την απόσταση σε ακτίνα. Που σημαίνει πως το ξενοδοχείο μας ήταν 7-8 χιλιόμετρα, στην περίπτωση που “τρυπούσαμε” το βουνό που βλέπαμε απέναντί μας στα Τρίκαλα. Και επειδή δεν είμαστε super ήρωες (ή τουλάχιστον δεν το έχουμε ανακαλύψει ακόμη) έπρεπε να κάνουμε ολόκληρο κύκλο, πάνω από μισή ώρα για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ήτοι το χωριό Κεφαλάρι και το ομώνυμο ξενοδοχείο “Αρχοντικό Κεφαλάρι”.

Το ξενοδοχείο πάντως στεγάζεται σε ένα υπέροχο, αναπαλαιωμένο οίκημα του 19ου αιώνα με πολύ ωραία θέα στην πλατεία του χωριού, στην οποία υπάρχει ένας υπεραιωνόβιος πλάτανος (άνω των 130 χρόνων). Το δωμάτιο ήταν μινιόν αλλά ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα αυτή τη σοφίτα με το μικρό παραθυράκι.

Το χωριό Κεφαλάρι μέχρι το 1940 ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Ορεινής Κορινθίας με 1200 κατοίκους.

Η τοποθεσία του χωριού είναι πολύ κοντά στη Στυμφαλία Λίμνη για την οποία και ξεκινήσαμε το επόμενο πρωί. Η ιστορία της λίμνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μυθολογία και τον έκτο άθλο του Ηρακλή ο οποίος στην περιοχή αντιμετώπισε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, αυτά τα ανθρωποφάγα πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά. Ο Ηρακλής κατάφερε να παρασύρει τις όρνιθες να βγουν από την πυκνή βλάστηση της λίμνης, χάρη στα κρόταλα από χαλκό, σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου που του έδωσε η θεά Αθηνά. Σήμερα η λίμνη άλλοτε έχει νερό κι άλλοτε όχι. Εμείς την πετύχαμε σχεδόν αποξηραμένη σ΄ένα τοπίο μυστηριακά αινιγματικό.

Το πρώτο μουσείο περιβάλλοντος στην Ελλάδα, είναι αυτό της Λίμνης Στυμφαλίας. Έργο (βραβευμένο) των αρχιτεκτόνων Τάση Παπαϊωάννου και Δημήτρη Ησαΐα, με θέα στη λίμνη, φαντάζει σαν κραυγή για τη διάσωσή της.

Η συνέχεια μας βρήκε στη Λίμνη Δόξα, σ’ ένα σκηνικό που όχι άδικα έχει ονομαστεί η Ελβετία της Ελλάδας. Έλατα, πεύκα, κυπαρίσσια και από πίσω δεσπόζουν επιβλητικά οι κορυφές της Ζήρειας, του Χέλμου και της Ντουρντουβάνας. Η λίμνη είναι τεχνητή σε υψόμετρο 900 μέτρων, στο κέντρο της υπάρχει το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου. Στον βυθό της λέγεται πως βρίσκεται το παλιό εικονοστάσι του Αγίου Γεωργίου, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν μια βουτά στα παγωμένα νερά της σε αναζήτησή του. Στην αρχή του δρόμου που οδηγεί στο εκκλησάκι του Άγιου Φανουρίου θα δεις πάγκους με πλανόδιους παραγωγούς που σε φιλεύουν παξιμάδια και γλυκά. Εγώ πήρα χειροποίητα παξιμάδια με γεύση ρίγανη ή ντομάτα και βασιλικό και ήταν μούρλια, μετά βίας έμειναν λίγα για την Αθήνα.

Για το τέλος αφήσαμε το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, το οποίο είναι γνωστό για την φρουριακή αρχιτεκτονική του, τις εξαιρετικές τοιχογραφίες του 18ου αιώνα και το «Κρυφό Σχολειό» του. Το μπαλκόνι της μονής προσφέρει την καλύτερη θέα στη Λίμνη Δόξα. Οι μοναχοί θα σε κεράσουν χειροποίητο γλυκό τριαντάφυλλο (από άνθη που καλλιεργούν μέσα στη Μονή), άλλο πράγμα!

Κατά τους χρόνους της Επανάστασης του 1821, η Μονή λειτούργησε ως Αρχηγείο της Φιλικής Εταιρείας, όπου με επικεφαλής τον  Κολοκοτρώνη έγιναν πολλές συνεδριάσεις οπλαρχηγών από την Κορινθία και την Αρκαδία.

Αποχαιρετήσαμε την Ορεινή Κορινθία, αφού φάγαμε στην Αρχαία Φενεό, στην ταβέρνα “Καπρής”, δίπλα στο τζάκι και ήπιαμε ένα τελευταίο καφέ στο χωριό Καστανιά, στη μοντέρνα καφετέρια “Πλάτανος”. Δύο μέρες γεμάτες Ορεινή Κορινθία, γεμάτες φύση και καλό φαγητό!

À bientôt      

All photos are taken by me
Info: 

Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, Στυμφαλία, τηλ. 27470 22296 (εισιτήριο εισόδου 3€/ μειωμένο 1,5€- ωράριο λειτουργίας 10-5 το χειμώνα και 10-6 το καλοκαίρι, κλειστό τις Τρίτες)

Αρχοντικό Κεφαλάρι, χωριό Κεφαλάρι, τηλ. 27470 22475 
Λίθινο coffee bar, Μέση Συνοικία Τρικάλων, τηλ. 2743 091168
Όπως Παλιά, Μέση Συνοικία Τρικάλων, τηλ. 2743 091370
Καπρής, Αρχαία Φενεός, τηλ. 697 732 4014
Πλάτανος Café-Bar, χωριό Καστανιά, τηλ. 2747 061220

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.