Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Ποδηλατάδα στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας; “I’m going!” Φώναξε αμέσως η περιπετειώδης φύση μου, πριν προλάβω να αναλογιστώ πως θα γίνει μήνα Ιανουάριο και πιθανότατα θα μείνω εκεί κρυσταλλωμένη, μέχρι να σκάσει μύτη η άνοιξη ή μάλλον μέχρι…τη Δευτέρα Παρουσία! Το αναλογίστηκα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα αλλά πραγματικά, αυτή την εμπειρία να κάνω πετάλι πάνω σε φρέσκο χιόνι ανάμεσα από τα βουνά της Βυτίνας, της Δημητσάνας και των γύρω μικρών χωριών δεν μου πήγαινε η (Τοξοτική) καρδιά να την χάσω! Θα με καταλάβεις, αν ανήκεις κι εσύ στη συνομοταξία των ανθρώπων που βαριούνται τα συνηθισμένα και αναζητούν πάντα το κάτι διαφορετικό.

Εκείνο το Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία, όντως χιόνιζε. Τα mountain bikes από το bike me up, μας περίμεναν έξω από το ξενοδοχείο με τους 2 οδηγούς μας και το “κοντέρ” της χαρτογραφημένης διαδρομής έγραφε 40 χιλιόμετρα. Φορέσαμε ό, τι είχαμε και δεν είχαμε από ρούχα και τα αδιάβροχα με τα οποία μας εφοδίασαν οι οδηγοί και ξεκινήσαμε (και ο θεός βοηθός!). Η αρχή ήταν αρκετά δύσκολη γιατί η χιονόπτωση ήταν έντονη, τόσο που αν δεν είχες προνοήσει να φοράς μάσκα του σκι (κάποια σκέφτηκε πως είναι υπορβολή και δεν την πήρε μαζί της) δεν μπορούσες να δεις, έτσι που το παγωμένο χιόνι έσκαγε στο πρόσωπο. Εκείνα τα λεπτά που έκανα πετάλι ακολουθώντας τους μπροστινούς μου και δεν έβλεπα από το χιόνι που έπεφτε στα μάτια μου ενώ το δέρμα μου πονούσε από το κρύο, με στόλισα με όποιο κοσμιτικό επίθετο ήξερα και δεν ήξερα που δεν πήρα τη μάσκα και που ήρθα να κάνω ποδήλατο στους 4 βαθμούς κελσίου με χιόνι. Τι στο καλό σκεφτόμουν;;; Και δεν θα σταματούσα την κρεβατομουρμούρα στον ίδιο μου τον εαυτό αν δεν σταματούσε και η χιονόπτωση (για καλή μας τύχη) δέκα λεπτά αργότερα.

Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, απλά δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έβλεπαν τα μάτια μου! Αυτές οι εικόνες που έχουν μείνει τόσο βαθειά χαραγμένες στη μνήμη μου, άξιζαν όλο το κρύο που πέρασα και τα παγωμένα άκρα μου που κάποιες στιγμές νόμιζα κυριολεκτικά πως θα κοπούν. Ήταν εκείνη η μοναδική αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας όταν κατέβαινα μια κατηφόρα και έτσι όπως με φυσούσε ο αέρας στο πρόσωπο, νόμιζα πως πετάω. Ήταν εκείνο το τοπίο με την πυκνή βλάστηση καλυμμένη με κάτασπρο χιόνι που θύμιζε σκηνικό παραμυθιού. Ήταν εκείνη η ζωηρή περιέργεια που μου ξύπνησε το μέρος να ανακαλύψω τι υπάρχει παρακάτω στη διαδρομή μου και εκείνη η μαγεία του να βρίσκομαι τόσο κοντά στη φύση, τοσο κοντά στον παράδεισο (κι ας ήταν η παγωμένη εκδοχή του!).

Τη διαδρομή την τερμάτισα επιτυχώς (και έχοντας χρησιμοποιήσει σχεδόν μόνο τη μισή μπαταρία-όχι να το παινευτώ δηλαδή!). Για εσένα που απορείς πως βγάλαμε 40 χιλιόμετρα, τα mountain bikes ήταν μοντέλα του 2015, τύπου e-bikes, με ηλεκτροκινητήρα yamaha για υποβοήθηση στα δύσκολα σημεία και ειδικές αναρτήσεις. Αλλά όποιος θέλει να γυμναστεί ταυτόχρονα για να παρελάσει στο beach catwalk φέτες, χρησιμοποιεί όσο το δυνατόν λιγότερη βοήθεια.

Αν με ρωτούσε κάποιος αν θα την ξαναέκανα την τρέλα θα του έλεγα “I’m going” ασυζητητί. Μέχρι στιγμής είχα μία όμορφη ποδηλατάδα στο περιπετειώδες καρνέ μου, στα δάση του Fontainebleau και του χωριού Barbizon, λίγο πιο έξω από το Παρίσι. Τώρα έχω και την ποδηλατάδα στα χωριά της Αρκαδίας με εικόνες που δεν πρόκειται να ξεχάσω εύκολα και είμαι σίγουρη πως πλέον θα υπάρξει και τρίτη.

À bientôt

      P.

*Η συγκεκριμένη εκδρομή διοργανώθηκε από την ομάδα του ExploroLoco σε συνεργασία με τους επαγγελματίες του Bike me up.

Photos taken by me

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.