Wait! Don’t start yet! Put some -appropriate- music on first!
Είναι στιγμές που ο χρόνος σταματάει, παγώνει σαν μια φωτογραφία αμέσως μετά το μαγικό κλικ. Παρατηρείς γύρω σου με πραγματική περιέργεια και για πρώτη φορά βλέπεις. Το χρώμα του ουρανού, -δεκάδες αποχρώσεις του μπλε, μια ατέρμονα ταξιδιάρα διαδρομή για τη ματιά σου-, την αρχιτεκτονική των κτιρίων δίπλα σου, τις επιβλητικές ξύλινες πόρτες που κρύβουν πίσω τους τόσες και τόσες ανθρώπινες ιστορίες, το χρώμα των λουλουδιών, τα πρόσωπα των ανθρώπων που σε προσπερνούν βιαστικοί. Όλα τόσο αυτονόητα και την ίδια στιγμή καθόλου.
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου ένα πρωινό του 2012 περπατώντας στο Παρίσι, τη δεύτερη πόλη μου. Είχα μόλις βγει από ένα βιβλιοπωλείο, στο οποίο με έσπρωξε μια δυνατή παρόρμηση. Εκεί όπου πριν από λίγα λεπτά είχα ανακαλύψει ένα εικονογραφημένο βιβλίο με κρυφές παριζιάνικες γωνιές και ιδιαίτερα μαγαζιά, πολλά από τα οποία μπορεί και να είχα προσπεράσει χωρίς ποτέ να δώσω πραγματική σημασία. Μια καθοριστική στιγμή και ένα κομμάτι μου που άλλαξε για πάντα. Μέχρι τότε προσπερνούσα βιαστικά το περιβάλλον γύρω μου, είτε γιατί ήμουν απορροφημένη από κάποια ανάμνηση του παρελθόντος, είτε γιατί σκεφτόμουν τι θα γίνει στο μέλλον. Κυριολεκτικά απούσα από τον παρόν και τον εαυτό μου.
Και τότε, άρχισα μαγικά να παρατηρώ το κάθε τι, σαν να μην το έχω ξαναδεί ποτέ. Αλήθεια, η αίσθηση ήταν αυτή. Δεν το είχα ξαναδεί ποτέ πραγματικά. Σε μια στιγμή αμφιβολίας πίστεψα πως είναι η πόλη του φωτός που το προκαλεί όλο αυτό και πως δεν θα μπορούσα να το εφαρμόσω στην πόλη που μεγάλωσα, την Αθήνα. Μια σκέψη που ευτυχώς αποδείχτηκε λανθασμένη. Όταν άρχισα να περνάω τις περισσότερες μέρες του χρόνου μου και πάλι στην Ελληνική πρωτεύουσα, μετά από τρία χρόνια μόνιμης παραμονής στο Παρίσι, δεν την είδα ποτέ ως την Αθήνα που άφησα, -άλλωστε το σκηνικό είχε αλλάξει κατά πολύ από τότε που έφυγα- αλλά σαν μια νέα πόλη που με προ(σ)καλεί να τη γνωρίσω από την αρχή.
Πήρα τη συνένοχό μου σε τέτοιου είδους “εγκλήματα”, τη φωτογραφική μου μηχανή και ξεκίνησα αυτό το ταξίδι στα Αθηναϊκά σοκάκια που από τo πρώτο κλικ ευχήθηκα να μην τελειώσει ποτέ. Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε δρόμους από άλλες εποχές, φανάρια και μπαλκόνια που μου θύμισαν Παρίσι αλλά και γλυκά που μου το θύμισαν ακόμη πιο πολύ. Ξύλινα μεγάλα παράθυρα και μεγαλοπρεπείς ξύλινες πόρτες. Στοές που με μετέφεραν στα θρυλικά Γαλλικά passages.
Αν χρειαζόταν να με χαρακτηρίσω με μια λέξη, αυτή θα ήταν “παρατηρήτρια” στην Αθήνα, την πόλη μου. Αυτήν την πόλη που πλέον αγαπώ, χωρίς να μισώ…
Εσύ τι αγαπάς στην Αθήνα;
If you follow me on Instagram (@polinetta_) you might also noticed some of these photos that are always on my happy dreams…
À bientôt
P.
All photos taken by me
The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.