Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Όταν άκουσα για πρώτη φορά πως υπάρχει ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, χωρίς το αγαθό που κατέχει πλέον την πρωτοκαθεδρία στο δυτικό πολιτισμό μας, -το ηλεκτρικό ρεύμα-, η περιέργειά μου φούσκωσε σαν μπαλόνι! Ένα σωρό ερωτήματα πλημμύρισαν το κεφάλι μου για το πώς μπορεί να είναι η καθημερινότητα χωρίς φως, χωρίς υπολογιστή, χωρίς καμία απολύτως ηλεκτρική συσκευή. Κι αν αυτή η σκέψη αποτελεί σοκ για μένα, φαντάσου τι θα αποτελεί για την επόμενη γενιά! Τότε έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Όταν ξαναβρεθώ στην Κρήτη, θα κάνω οπωσδήποτε δύο πράγματα. Θα διασχίσω το Φαράγγι της Σαμαριάς και θα επισκεφτώ τη Μηλιά, αυτό το οικολογικό χωριό χωρίς ρεύμα, που το Lonely Planet συγκαταλέγει στις πενήντα καλύτερες γωνιές του πλανήτη!

Αλλά επειδή είμαι και ανυπόμονη, μερικά ερωτήματά μου τα απάντησα πριν ακόμη πάω, όπως για παράδειγμα, από πότε υπάρχει το χωριό και ποιοι μένουν εκεί. Έτσι έμαθα πως στην ουσία επρόκειτο για ένα εγκαταλελειμμένο χωριό για τέσσερις δεκαετίες περίπου, όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Ιάκωβος Τσουρουνάκης μιλούσε για το όνειρο του να δει τη Μηλιά, όπου και είχε την προγονική του περιουσία, να παίρνει ξανά ζωή! Ο ίδιος επιθυμούσε να περισώσει ό,τι είχε μείνει από τα χαλάσματα των σπιτιών και να έρθει πιο κοντά στη φύση, καλλιεργώντας τη γη, αναδασώνοντας, παράγοντας βιολογικά προϊόντα, δίπλα σε μια μικρή κτηνοτροφική μονάδα.

Σε αυτό του το όνειρο βρήκε συνοδοιπόρο το 1982, τον Γιώργο Μακράκη, έναν συγχωριανό του που διέθετε επίσης περιουσία στον οικισμό. Και έτσι η κουζουλάδα τους πήγε σε εκείνο το βουνό της Κρήτης, όπου σύντομα η Μηλιά θα “άνθιζε”! Στην πορεία γεννήθηκε η ιδέα της μετατροπής των παλαιών σπιτιών σε ξενώνες. Το 1990, μάλιστα, κατάφεραν να εντάξουν την ιδέα προς χρηματοδότηση στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα Interreg και να ξεκινήσουν την αναπαλαίωση η οποία κράτησε πάνω από 3 χρόνια.

Αφού περπάτησα το χωματόδρομο για να μπω στο χωριό, βρέθηκα μπροστά σε μια φυσική ομορφιά με πετρόχτιστα σπίτια και πράσινο, μια γαλήνη που μοιάζει πρωτόγνωρη, σχεδόν ξενίζει, όταν έχουμε συνηθίσει τους ασφυκτικούς ρυθμούς και την εικόνα μπετού των μεγαλουπόλεων. Περιπλανήθηκα μέσα στο χωριό-ξενοδοχείο με τους 13 ξενώνες με τις μικρές πορτούλες που μου θύμισαν τα σπίτια των Χόμπιτ. Η Μηλιά είναι βγαλμένη από παραμύθι, από τη δημιουργική φαντασία ανθρώπων που έχουν βιώσει στο πετσί τους τα οφέλη της φύσης και αυτή η αίσθηση είναι διάχυτη παντού…

Στη Μηλιά, οι άνθρωποι συνυπάρχουν αρμονικά με τη φύση και τα ζώα και κυρίως τις πολλές γάτες του χωριού. Ηλεκτρισμός δεν υπάρχει αλλά δεν φαίνεται να ενοχλεί τους επισκέπτες. Ίσα ίσα, πηγαίνουν εκεί για να αποζητήσουν αυτήν την επιστροφή στις ρίζες. Ο φωτισμός γίνεται με λάμπες πετρελαίου, ενώ το νερό έρχεται από κοντινή πηγή.

Η αναπαλαίωση του χωριού-ξενοδοχείου, που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1993, και έκτοτε λειτουργεί χειμώνα-καλοκαίρι, έγινε με τρόπο ώστε να μη χαθεί η ταυτότητά του, η αλλοτινή εικόνα του. Στη Μηλιά ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στο γοητευτικό παρελθόν, στην εποχή των Flintstones, την αγαπημένη μου παιδική σειρά. Αλλά δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο λόγος που με έκανε να ερωτευτώ αυτό το χωριό-χρονοκάψουλα, ή η ανεκτίμητη ηρεμία που ένιωσα εκεί (ή μήπως το φαγητό που έφαγα στο εστιατόριο της Μηλιάς, το πιο γευστικό που είχα ποτέ μου;).

Στο εστιατόριο της Μηλιάς, όλα φτιάχνονται με ό,τι έχει παραχθεί από τον κήπο και τη φάρμα του χωριού. Μαγειρεύονται στην κατσαρόλα ή τον ξυλόφουρνο, απ’ όπου βγαίνει και το χειροποίητο ψωμί. Εγώ έφαγα κοτόπουλο με πατάτες και είμαι σίγουρη πως δεν έχω ξαναφάει πιο ωραίο (και μαλακό) στη ζωή μου. Έλιωνε στον ουρανίσκο μαζί με τις πατάτες και τα φρέσκα μυρωδικά και η απόλαυση ήταν οργασμική! Μπορείς να δοκιμάσεις επίσης κατσικάκι στις κληματόβεργες, χοιρινό με πορτοκάλι, αρνάκι με δενδρολίβανο, μπουρέκι, κόκορα με χυλοπίτες, κουνέλι με μυζήθρα και δυόσμο, χόρτα τσιγαριαστά, πατάτες με κάστανα, αρνί τσιγαριαστό… Δεν περιγράφω άλλο! Το κρασί επίσης, είναι ντόπιο, δικής τους παραγωγής. Και η πιο ωραία ώρα είναι όταν σκοτεινιάζει και ο μοναδικός φωτισμός προέρχεται από το φως των κεριών…

À bientôt

      P.

Photos taken by me

Info:

*Για να φτάσεις στη Μηλιά παίρνεις τον Εθνικό δρόμο από Χανιά με κατεύθυνση προς Κίσσαμο (Καστέλι). Στο τέλος του υπάρχει η ταμπέλα προς Ελαφονήσι, την οποία και ακολουθείς, περνώντας από τα χωριά Καλουδιανά, Ποταμίδα, Βουλγάρω, Τοπόλια, Κατσοματάδω. Περίπου 3 χλμ. αργότερα θα φτάσεις στη διασταύρωση προς Βλάτος και Μηλιά και 4 χλμ. περίπου από το Βλάτος θα φτάσεις στη Μηλιά. Ο δρόμος έχει και αρκετό χωματόδρομο αλλά αξίζει το κοπάνημα. 

*Το ταξί από τη Μηλιά προς το Καστέλλι κοστίζει περίπου 30-35€, προς τα Χανιά περίπου 75€, προς την Παλαιόχωρα 40€ και προς τη Σούδα 60€. Εν ολίγοις, καλύτερα νοίκιασε αμάξι. 

*Οι τιμές για τη διαμονή είναι από 70-120€ περίπου, ενώ από 15 Νοεμβρίου ως 20 Μαρτίου παρέχεται και μια έκπτωση 10%. 

*To εστιατόριο Μηλιά λειτουργεί καθημερινά και όλο τον χρόνο από 12:00 π.μ μέχρι 21:30 μ.μ και για επισκέπτες εκτός του ξενοδοχείου. Tον Ιούλιο και Αύγουστο σερβίρει μέχρι και τις 22.30 μ.μ

*Δεν υπάρχει standard menu στο εστιατόριο, τα φαγητά είναι ανάλογα με τις πρώτες ύλες που υπάρχουν την κάθε μέρα στο χωριό. 

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.