Πιθανότατα να έχεις ακούσει τη συγκεκριμένη φράση στην ταινία "Sabrina", να την έχει δει τυπωμένη σε μπλουζάκια, γραμμένη σε τοίχους και παγκάκια. Αλλά όσο cliché κι αν ακούγεται, ποτέ άλλοτε, έξι λέξεις δεν ήταν τόσο μα τόσο αληθινές.
Παρακολούθησα το πρώτο μου fashion show στο Παρίσι το Φεβρουάριο του 2012. Ήταν μια πρόσκληση που μου δόθηκε -έτσι απλά- γιατί έκανα την πρακτική μου σε ένα Παρισινό γραφείο τύπου στη μόδα.
Αυτή η επιστροφή στο Παρίσι είχε κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Ίσως οι περιστάσεις, η ίδια η ζωή κάποιες φορές να φέρνει τα πάνω κάτω για να μας αναγκάσει ν' αλλάξουμε κάτι.
Αν με διαβάζεις συστηματικά θα ξέρεις πως δεν χάνω τις εβδομάδες μόδας στο Παρίσι, λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης αλλά κυρίως λόγω επαγγελματικής διαστροφής.
Όταν έχεις ζήσει στο εξωτερικό, νιώθεις για πάντα μισός. Ένα κομμάτι σου είναι στη χώρα που γεννήθηκες και μεγάλωσες κι ένα άλλο στη χώρα που "σε μεγάλωσε", στη χώρα που αναγκαστικά ενηλικιώθηκες.
Το πρώτο μου rendez-vous με το Παρίσι δόθηκε καταχείμωνο αλλά άνθισε σαν λουλούδι την άνοιξη, αφού εξελίχθηκε σε μια μόνιμη ερωτική σχέση, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στο μυαλό μου, στο σώμα μου και την καρδιά μου.
Αυτό το post άργησε πολύ. Πάρα πολύ. Ίσως γιατί υποσυνείδητα ήθελα να κρατήσω όσο περισσότερο μπορώ τη λάμψη και τη ζωντάνια της Παριζιάνικης εβδομάδας μόδας.
Τι δουλειά έχουν οι προστατευτικές μάσκες και οι νάιλον σακούλες παπουτσιών σε ένα fashion show; Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, μπαίνοντας στη Βελγική Πρεσβεία στο Παρίσι.
Κάποιες μέρες είναι καλύτερες από άλλες… Όπως η μέρα που στο γραμματοκιβώτιό σου βρίσκεις την πρόσκληση για τo défilé του Issey Miyake και το μαγικό pass για τα backstage.
Ποτέ δεν είναι αργά να τρυπώσεις κι εσύ μέσω των φωτογραφιών μου στο Παριζιάνικο Showroom της Louis Vuitton με την collection Άνοιξη- Καλοκαίρι 2013.
