Wait! Don’t start yet! Put some -appropriate- music on first!

Το πρώτο μου rendez-vous με το Παρίσι δόθηκε καταχείμωνο αλλά άνθισε σαν λουλούδι την άνοιξη, αφού εξελίχθηκε σε μια μόνιμη ερωτική σχέση, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στο μυαλό μου, στο σώμα μου και την καρδιά μου. Όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ, το κουβαλάω μαζί μου, ψάχνω κάτι να του μοιάζει, σαν ένα κόλλημα χρόνων που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει τον κύκλο του.

Το Hôtel Korner Eiffel ήταν για κάποιες μέρες η “γωνιά” μου στο Παρίσι (Η εμπειρία μου εδώ)

Το Παρίσι είναι ο καλύτερός μου φίλος που με είδε ν’ αλλάζω, να μεγαλώνω, να στέκομαι στα πόδια μου, να βασίζομαι στις δυνάμεις μου, γιατί εκεί πολύ απλά, δεν υπήρχε κανείς δίπλα μου να μου χρησιμέψει σα δεκανίκι. Το Παρίσι είναι ο Γάλλος εραστής μου, που με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε όλα αυτά τα μαγικά μέρη που μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθι… Στον κήπο του Λουξεμβούργου, στα σοκάκια της Μονμάρτρης, στις όχθες του Σηκουάνα, στο Palais Royal με τις ριγέ κολώνες του Daniel Buren, σε γραφικές στοές, στο πιο χρωματιστό του δρόμο, τη rue Crémieux. Είναι εκείνος που γεμίζει το σπίτι μου λουλούδια, εκείνος που με πηγαίνει για ρομαντικά δείπνα, ανελλιπώς με συνοδεία καλού κρασιού. Είναι εκείνος, στου οποίου την αγκαλιά επιστρέφω πάντα, με το ίδιο πάθος που είχα στην αρχή αλλά κάθε φορά με μεγαλύτερη αγάπη και επίγνωση του τι σημαίνει για μένα.

Το Παρίσι είναι ο μέντοράς μου, ο οποίος αφού πρώτα με τέσταρε για τα καλά αν όντως είναι το μέρος που θέλω να βρίσκομαι και αυτό που θέλω να κάνω, μου έδειξε δρόμους ν’ ακολουθήσω που δεν είχα καν φανταστεί, ενώ με οδήγησε σε όμορφες ιδέες, όπως στη δημιουργία αυτού του blog για τα ταξίδια και τα όμορφα πράγματα που ανακαλύπτω γύρω μου, αλλά κυρίως του My Parisienne Walkways, ενός blog που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην πόλη του φωτός (εντάξει, είναι λίγο ψώνιο ο μέντορας!).

Αλλά το Παρίσι είναι και οι δαίμονές μου, οι σκοτεινές μου σκέψεις, όταν όλα πάνε στραβά ή τουλάχιστον έτσι φαίνονται με μια πρώτη γρήγορη ματιά. Είναι όλα αυτά που αφήνω να παρασυρθούν από τα βρώμικα νερά του Σηκουάνα, εκεί που η απόλυτη ομορφιά κυκλώνει την ασχήμια και την επισκιάζει τόσο δραστικά που κανείς δεν φαίνεται να την παρατηρεί τελικά ιδιαίτερα. Εκεί που κάθε φορά, ευάλωτη, πνίγω δάκρυα αλλά στο τέλος, όταν κοιτώ γύρω μου, αυτή τη μαγεία που λέγεται Παρίσι, νιώθω τυχερή και γεμάτη που μπορώ να βιώνω την πραγματικότητα των Παριζιάνικων ημερών…

À bientôt

      P.

All photos taken by me

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.