Όταν άκουσα για πρώτη φορά πως υπάρχει ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, χωρίς το αγαθό που κατέχει πλέον την πρωτοκαθεδρία στο δυτικό πολιτισμό μας, -το ηλεκτρικό ρεύμα-, η περιέργειά μου φούσκωσε σαν μπαλόνι!
Οι βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας, όταν το φως δεν έχει χαθεί ακόμη, καταλήγουν σχεδόν πάντα στα Αναφιώτικα, αυτή τη λιλιπούτεια νησιώτικη γειτονιά, σκαρφαλωμένη στο βράχο της Ακρόπολης.
Δυό μέρες μόνο στον παραδοσιακό οικισμό Πορταριά, βόρεια του Βόλου, είναι αρκετές για να μου μεταδώσουν μια μαγική "αμνησία". Δεν θυμάμαι τίποτα και κανέναν. Μόνο ζω το παρόν και ρουφάω την ομορφιά γύρω μου.
Πάντα μου άρεσε να συνδυάζω εκδρομές σε μέρη που δεν έχω δει με δραστηριότητες που αγαπώ (όχι, το φαγητό δεν είναι δραστηριότητα, αν και πολύ θα ήθελα!).
Αυτό το μέρος δεν μοιάζει με Ελλάδα, τουλάχιστον την Ελλάδα που είχα γνωρίσει μέχρι στιγμής. Μοιάζει με σκηνή από το Game of Thrones ή το Lord of the Rings.
Όταν άρχισα να περνάω τις περισσότερες μέρες του χρόνου μου και πάλι στην Ελληνική πρωτεύουσα, δεν την είδα ποτέ ως την Αθήνα που άφησα, αλλά σαν μια νέα πόλη που με προ(σ)καλεί να τη γνωρίσω από την αρχή.
Ποδηλατάδα στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας; "I'm going!" Φώναξε αμέσως η περιπετειώδης φύση μου, πριν προλάβω να αναλογιστώ πως θα γίνει μήνα Ιανουάριο και πιθανότατα θα μείνω εκεί κρυσταλλωμένη, μέχρι να σκάσει μύτη η άνοιξη!
Μετά το ιδιότροπο 2015 ήθελα μόνο να (ξε)φύγω. Το πού δεν είχε και πολύ σημασία, αρκεί να βοηθούσε το μυαλό μου να (ξε)φύγει ομοίως. Μια φωτογραφία στο google με πλακόστρωτα δρομάκια και έντονα vintage χρώματα, ήταν αρκετή για να πω…Monemvasia it is!