Mostar

Ποτέ δεν είναι αργά να τρυπώσεις κι εσύ μέσω των φωτογραφιών μου στο Παριζιάνικο Showroom της Louis Vuitton με την collection Άνοιξη- Καλοκαίρι 2013.

Κάποιες μέρες είναι καλύτερες από άλλες… Όπως η μέρα που στο γραμματοκιβώτιό σου βρίσκεις την πρόσκληση για τo défilé του Issey Miyake και το μαγικό pass για τα backstage.

Τι δουλειά έχουν οι προστατευτικές μάσκες και οι νάιλον σακούλες παπουτσιών σε ένα fashion show; Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, μπαίνοντας στη Βελγική Πρεσβεία στο Παρίσι.

Οι Pinktrotters είναι ένα exclusive παγκόσμιο δίκτυο που ξεκίνησε από την Ιταλία (Mama mia!!) και αποτελείται από σύγχρονες, σοφιστικέ γυναίκες πάντα σε κίνηση!

Την πρώτη μου φορά στα Κουφονήσια (καθώς και τις 3 ακριβώς επόμενες που ακολούθησαν) το μόνο που μετρούσε για μένα είναι να είμαι όλη μέρα στη θάλασσα, να φτιάχνω παλάτια στην άμμο και να κάνω βουτιές από τα βράχια.

Ήταν αρχές Ιουλίου του 2013, ένα δροσερό Παριζιάνικο ξημέρωμα, όταν μπήκα στο αεροπλάνο της Tap Portugal με προορισμό τη Fortaleza, μια πόλη βόρεια της Βραζιλίας, στην οποία έφτασα σχεδόν βράδυ. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο με διαπέρασε ζέστη και υγρασία.

Το Lotte μύρισε Παρίσι από μακριά, με την ξύλινη βεραμάν πρόσοψη και τα παράθυρα με τα country κουρτινάκια· ένα γωνιακό café-bistrot χωμένο σ' ένα μικρό δρόμο, που πλημμυρίζει μια αύρα άλλης εποχής, βγαλμένη από ταινία.

Μετά το ιδιότροπο 2015 ήθελα μόνο να (ξε)φύγω. Το πού δεν είχε και πολύ σημασία, αρκεί να βοηθούσε το μυαλό μου να (ξε)φύγει ομοίως. Μια φωτογραφία στο google με πλακόστρωτα δρομάκια και έντονα vintage χρώματα, ήταν αρκετή για να πω…Monemvasia it is!

Ποδηλατάδα στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας; "I'm going!" Φώναξε αμέσως η περιπετειώδης φύση μου, πριν προλάβω να αναλογιστώ πως θα γίνει μήνα Ιανουάριο και πιθανότατα θα μείνω εκεί κρυσταλλωμένη, μέχρι να σκάσει μύτη η άνοιξη!

Όταν άρχισα να περνάω τις περισσότερες μέρες του χρόνου μου και πάλι στην Ελληνική πρωτεύουσα, δεν την είδα ποτέ ως την Αθήνα που άφησα, αλλά σαν μια νέα πόλη που με προ(σ)καλεί να τη γνωρίσω από την αρχή.

Αυτό το μέρος δεν μοιάζει με Ελλάδα, τουλάχιστον την Ελλάδα που είχα γνωρίσει μέχρι στιγμής. Μοιάζει με σκηνή από το Game of Thrones ή το Lord of the Rings.

Πάντα μου άρεσε να συνδυάζω εκδρομές σε μέρη που δεν έχω δει με δραστηριότητες που αγαπώ (όχι, το φαγητό δεν είναι δραστηριότητα, αν και πολύ θα ήθελα!).

Δυό μέρες μόνο στον παραδοσιακό οικισμό Πορταριά, βόρεια του Βόλου, είναι αρκετές για να μου μεταδώσουν μια μαγική "αμνησία". Δεν θυμάμαι τίποτα και κανέναν. Μόνο ζω το παρόν και ρουφάω την ομορφιά γύρω μου.

Οι βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας, όταν το φως δεν έχει χαθεί ακόμη, καταλήγουν σχεδόν πάντα στα Αναφιώτικα, αυτή τη λιλιπούτεια νησιώτικη γειτονιά, σκαρφαλωμένη στο βράχο της Ακρόπολης.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά πως υπάρχει ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, χωρίς το αγαθό που κατέχει πλέον την πρωτοκαθεδρία στο δυτικό πολιτισμό μας, -το ηλεκτρικό ρεύμα-, η περιέργειά μου φούσκωσε σαν μπαλόνι!

Η αλήθεια είναι πως είχα ακούσει πολλά για τον Μπάλο, γι'αυτή την παραλία-διαμάντι της Κρήτης αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τα συναισθήματά μου, όταν βρέθηκα εκεί, να την κοιτάζω από ψηλά, ακίνητη και σχεδόν με κομμένη την ανάσα!

Υπάρχει μια λίμνη στη Κρήτη, με τη γοητεία μιας απόκοσμης ομορφιάς. Τα νερά της αλλάζουν χρώματα μαγικά, η αύρα της είναι δυνατή σαν να σε διαπερνούν ηλεκτρομαγνητικά κύματα και μια μελωδία μοιάζει να βγαίνει από το νερό.

Όταν αντίκρισα από το καραβάκι ένα μικρό κολπίσκο μόλις δύο μίλια δυτικά των Σφακίων, στη νότια Κρήτη, με την χαρακτηριστική άσπρη μπλε ομορφιά, νόμιζα πως ονειρευόμουν!

Περπατάω στα σοκάκια της παλιάς πόλης των Χανίων και νιώθω πως βρίσκομαι σε μια χρονοκάψουλα που την έχουν αγγίξει Έλληνες, Ενετοί, Τούρκοι, Εβραίοι και Αιγύπτιοι.

Αυτή η τάση που οι γάμοι συνδυάζονται με διακοπές, έχει βρει σύμφωνη την ταξιδιάρα ψυχή μου, κι έτσι εκείνο το πρώτο τριήμερο των φετινών διακοπών μου, σουλατσάρισα σε κάθε όμορφη γωνιά αυτού του Κυκλαδίτικου παραδείσου!

Μπορεί να μοιάζουν εξωτικές, παραλίες που θα βρίσκαμε στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά είναι στα πόδια μας, στη μοναδική Κρήτη με εικόνες που δημιουργούν από μόνες τους συναισθήματα που δεν ξεχνιούνται εύκολα!

Αυτό το post άργησε πολύ. Πάρα πολύ. Ίσως γιατί υποσυνείδητα ήθελα να κρατήσω όσο περισσότερο μπορώ τη λάμψη και τη ζωντάνια της Παριζιάνικης εβδομάδας μόδας.

Στη λίμνη Πλαστήρα πήγα για ποδηλατάδα στις όχθες της, πεζοπορία και τοξοβολία μέσα σε πανέμορφα δάση, Canoe-Kayak στα κρύα ακόμη νερά της και φυσικά χαλάρωση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με θέα στη λίμνη.

Το πρώτο μου rendez-vous με το Παρίσι δόθηκε καταχείμωνο αλλά άνθισε σαν λουλούδι την άνοιξη, αφού εξελίχθηκε σε μια μόνιμη ερωτική σχέση, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στο μυαλό μου, στο σώμα μου και την καρδιά μου.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα μονοπάτι μαγικό με πολύχρωμα λαμπατέρ και στο τέλος του ξεπρόβαλε το σπίτι ενός ζωηρού ξωτικού, του Little KooK, που ξύπναγε στους ενήλικες το παιδί που είχαν πολύ βαθιά κοιμίσει μέσα τους.

Για την Ορεινή Ναυπακτία δεν είχα ακούσει πολλά πράγματα, λίγες σκόρπιες παιδικές αναμνήσεις υπήρχαν μόνο στο μυαλό μου κι αυτές από ένα καλοκαίρι στην παραθαλάσσια Ναύπακτο.

Δύο χρόνια πριν, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου, έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου μια εικόνα, ένα μέρος που θα μ’ έκανε αυτόματα να χαμογελάσω.

Όταν έχεις ζήσει στο εξωτερικό, νιώθεις για πάντα μισός. Ένα κομμάτι σου είναι στη χώρα που γεννήθηκες και μεγάλωσες κι ένα άλλο στη χώρα που "σε μεγάλωσε", στη χώρα που αναγκαστικά ενηλικιώθηκες.

Αν με διαβάζεις συστηματικά θα ξέρεις πως δεν χάνω τις εβδομάδες μόδας στο Παρίσι, λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης αλλά κυρίως λόγω επαγγελματικής διαστροφής.

Ήθελα πολλά χρόνια να επισκεφτώ τα Μάταλα, να μπω μέσα στις σπηλιές των Χίπις, που στο μυαλό μου είχαν πάρει μυθικές διαστάσεις, να φανταστώ πώς ζούσαν, πώς περνούσαν τις μέρες και τις νύχτες τους κάτω από τον έναστρο Κρητικό ουρανό.

Υπάρχουν κάποια ταξίδια σαν κρυμμένες οάσεις γεμάτες φως, ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι ανοίγει ένα παράθυρο κι όλα αλλάζουν. Μπορεί να μη χρειάζεται να μπεις σε καράβι, αυτοκίνητο ή αεροπλάνο, αλλά έχεις εκείνη την αίσθηση πως έχεις φτάσει στον προορισμό σου.

Κάποιες μέρες επέλεξα να μείνω στην άλλη μεριά του νησιού· σ' ένα ξενοδοχείο, πραγματικό κυκλαδίτικο χωριό, για να είμαι πολύ κοντά στις παραλίες, απόφαση που δεν μετάνιωσα ούτε στο ελάχιστο. Το όνομα αυτού; Samson's Village.

Όταν θέλω να νιώσω πως είμαι διακοπές αλλά δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο να απομακρυνθώ από την πρωτεύουσα, σαλπάρω για Πόρο, αυτό το μικρό διαμάντι του Αργοσαρωνικού που μοιάζει σαν κομμάτι παζλ που λείπει από την Πελοπόννησο.

Όταν έστω και για λίγες μέρες μπορείς να αποκαλείς ένα Cave House στη Σαντορίνη σπίτι, τότε είσαι σίγουρος πως το σύμπαν έκανε πολύ καλά τη συνωμοτική δουλειά του και ο Paulo Coelho χαμογελάει από κάποια γωνία, τρίβοντας το μουστάκι του!

Περίμενα πολύ καιρό γι' αυτή τη στιγμή. Να περιποιηθώ τον εαυτό μου δίπλα στη φύση, απελευθερώνοντας ένταση και τοξίνες, εισπνέοντας ιώδιο και εκπνέοντας άγχη με σύμμαχο τη σειρά σώματος Caudalie Divine.

Η Αντίπαρος δύσκολα περιγράφεται με λέξεις. Ένα πάμπλουτο ελληνικό λεξιλόγιο φαντάζει φτωχό και τόσο λίγο μπροστά της. Είναι που η αύρα της σε παρασύρει σε χρόνια ανεμελιάς, τότε που τίποτα δεν είχε πραγματικά σημασία.

Μια ταμπέλα με το όνομά μου κι ένα Mercedes-Benz Vito μας περίμενε στο λιμάνι για να μας πάει στον Πύργο, το πιο γραφικό χωριό της Σαντορίνης και τo Pyrgos Kastelli Villas, ένα συγκρότημα 2 αυτόνομων πολυτελών cave houses με jacuzzi.

Μπορεί πέρα από τη Βραζιλία, ακόμη να μην έχουν γραφτεί άλλοι εξωτικοί παράδεισοι στις σελίδες του διαβατηρίου μου, αλλά αρκεί που ξέρω να ψάξω στην ίδια μου τη χώρα. Γιατί στην Ελλάδα τα βρίσκεις όλα. Ακόμη και εξωτικούς προορισμούς.

Η καλύτερη απόδραση αυτού του Σεπτεμβρίου ήταν στην Κύθνο και στο καταφύγιο Cape Suites, ένα ολοκαίνουριο συγκρότημα, ακριβώς πάνω στη θάλασσα.

Αυτή η επιστροφή στο Παρίσι είχε κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες. Ίσως οι περιστάσεις, η ίδια η ζωή κάποιες φορές να φέρνει τα πάνω κάτω για να μας αναγκάσει ν' αλλάξουμε κάτι.

Παρακολούθησα το πρώτο μου fashion show στο Παρίσι το Φεβρουάριο του 2012. Ήταν μια πρόσκληση που μου δόθηκε -έτσι απλά- γιατί έκανα την πρακτική μου σε ένα Παρισινό γραφείο τύπου στη μόδα.

Πιθανότατα να έχεις ακούσει τη συγκεκριμένη φράση στην ταινία "Sabrina", να την έχει δει τυπωμένη σε μπλουζάκια, γραμμένη σε τοίχους και παγκάκια. Αλλά όσο cliché κι αν ακούγεται, ποτέ άλλοτε, έξι λέξεις δεν ήταν τόσο μα τόσο αληθινές.

Mπορεί μια μητέρα να ξεχωρίσει τα παιδιά της; Κάπως έτσι ένιωσα την πρώτη φορά που κλήθηκα να απαντήσω στο ερώτημα “Παρίσι ή Ρώμη;”, δύο, αναμφισβήτητα, πολύ ρομαντικές πρωτεύουσες για τις οποίες έχουν γραφτεί τραγούδια, ταινίες και ιστορίες ολόκληρες.

Το ταξίδι μου στην Πολωνία περιλάμβανε 2 προορισμούς. Η πρώτη στάση ήταν στη Βαρσοβία και η δεύτερη στην Κρακοβία, στην οποία φτάσαμε έπειτα από μια διαδρομή με τρένο, με χιονισμένα τοπία, διάρκειας δυόμιση περίπου ωρών.

Τα Τρίκαλα Κορινθίας απέχουν από την Αθήνα περίπου μιάμιση ώρα (145χλμ). Αυτό από μόνο του, ανυψώνει το μέρος σε must προορισμό για εξορμήσεις της τελευταίας στιγμής.

Νομίζω δεν θα βαρεθώ ποτέ να δοκιμάζω καινούρια ξενοδοχεία, σκεφτόμουν ένα απόγευμα, όταν μια πρόσκληση από το ξενοδοχείο Relais Rione Ponte, στο κέντρο της αγαπημένης μου Ρώμης εμφανίστηκε στον ταξιδιωτικό μου ορίζοντα.

Τη Ρώμη την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα, πριν 9 χρόνια περίπου. Θυμάμαι ακόμη την αίσθηση, όταν ξαφνικά, βρέθηκα στο παρελθόν, στην αρχαία Ρώμη, σ΄ένα ταξίδι στο χρόνο.

Πικνίκ. Μια γαλλική λέξη που ενσωματώνει τόσες και τόσες ελληνικές, παιδικές αναμνήσεις. Τότε που όλα ήταν πιο απλά. Αρκούσε ένα καλάθι με ό,τι είχε φτιάξει η μαμά στην κουζίνα της και η ανυπομονησία μας να τρέξουμε στη φύση.

Ο Μπάλος μοιάζει λες και κάποιο θεϊκό χέρι, τοποθέτησε αυτό το κομμάτι γης σε ακριβώς αυτό το σημείο, στην υπέροχη Κρήτη και το πλαισίωσε με αποχρώσεις του μπλε, εξωτικά υδάτινα μονοπάτια που μαγεύουν με το που τα αντικρίσεις.

Δεν είχα ξανακούσει τίποτα για τον Πύργο μέχρι που μου το πρότεινε μια φίλη κι επειδή αγαπώ τα χωριουδάκια και την ηρεμία τους αποφάσισα οι πρώτες μέρες της διαμονής μου να με βρουν σ' αυτό το γραφικό παράδεισο.

Το αρχικό μας πλάνο ήταν να επισκεφτούμε τη Φολέγανδρο και την Αστυπάλαια. Η πρόταση να ενώσουμε τους δύο αρχικούς μας προορισμούς σ' ένα island hopping με 5 προορισμούς ήταν καλύτερο κι από όνειρο θερινής νυχτός.

Η πρώτη (και μεγαλύτερη) στάση του πολυπόθητου Island Hopping στα ελληνικά νησιά που είχε χρωματίσει με άπλετο μπλε τα καλοκαιρινά όνειρά μας, ήταν η Φολέγανδρος. Ένα νησί, προσωποποίηση της Θεάς Άρτεμις.

Μετά τη Φολέγανδρο, η πυξίδα του island hopping, μας οδήγησε στο μαγευτικό κόσμο της Μήλου, ένα νησί που δε μοιάζει με κανένα άλλο στις Κυκλάδες.

Η Σέριφος ήταν η τρίτη στάση του Island Hopping μας. Μετά την πληθωρική -με μεγάλες αποστάσεις και έντονες εικόνες- Μήλο, το μυαλό μου αποζητούσε ηρεμία, μια χαλαρή αγκαλιά μέσα στη θάλασσα του Αιγαίου.

Το πρώτο μου «χαίρω πολύ» με την Πάρο έγινε αρκετά χρόνια πριν, όταν ακόμα κολυμπούσα στον εφηβικό κόσμο μου. Μόλις είχα τελειώσει τη B' Λυκείου, ετών 16μιση και γεμάτη ανυπομονησία για τις πρώτες διακοπές με τους πιο τρελούς φίλους μου. 

Το νησί  της Αστυπάλαιας ήταν η τελευταία στάση του island hopping μας, που πλέον αποτελεί το πρώτο ελληνικό νησί απαλλαγμένο από τον καπνό του τσιγάρου.

Η γραφική Puglia στη Νότια Ιταλία μπήκε στη travel bucket list μου πολύ πρόσφατα, όταν έπεσαν στην αντίληψή μου μερικές μαγευτικές φωτογραφίες από μέρη με παραμυθένιους τρούλους και γραφικά σπιτάκια σκαρφαλωμένα πάνω σε ψηλούς βράχους.

Το να διανυκτερεύσεις σ' ένα ξενοδοχείο-σπηλιά σε μια από τις αρχαιότερες κατοικημένες πόλεις του κόσμου είναι, αδιαμφισβήτητα, από εκείνες τις εικόνες και τις αισθήσεις που μένουν χαραγμένες μέσα σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Μια αποτυχημένη απόπειρα πέρσι, να επισκεφτώ τη Βιέννη την περίοδο των Χριστουγέννων με πείσμωσε ακόμη πιο πολύ, φέτος, να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι στο παραμυθένιο Χριστουγεννιάτικο κόσμο της, ακόμη κι αν έπρεπε να μεταμφιεστώ σε ξωτικό του Άη Βασίλη.

Ανάμεσα στα Αλπικά βουνά της Βαυαρίας, περιτριγυρισμένο από ψηλά δέντρα, δεσπόζει πάνω σ' ένα λόφο, ένα μεγαλειώδες κάστρο που μοιάζει να ξεπήδησε από τις σελίδες κάποιου παραμυθιού της disney ή μήπως ο ίδιος ο Disney εμπνεύστηκε από το κάστρο;

Το ταξίδι στο πολυπολιτισμικό Μόναχο, στη σκιά των Βαυαρικών Άλπεων στα τέλη Ιανουαρίου, προγραμματίστηκε τόσο τελευταία στιγμή που μας στοίχισε μια διαμονή στο χειρότερο και πιο βρωμερό (αλλά διόλου ευκαταφρόνητου) Airbnb όλων των εποχών.

Με τον ήχο των κυμάτων τελείωνε η μέρα μας και μ' αυτόν ακριβώς ξεκινούσε συνοδεία τζιτζικιών, στο boho-chic Blue Sand Hotel & Suites στην Αγκάλη της Φολεγάνδρου.

Το πρώτο Riad στο οποίο μείναμε στο Μαρακές ήταν το Numa Marrakech, κοντά στη γραφική πλατεία place des épices και το εστιατόριο Nomads.

Μια μέρα πήρα το αεροπλάνο και τρία τρένα για να φτάσω στο South Tyrol ή Alto Adige, βόρεια της Ιταλίας και το San Luis retreat Hotel & Lodges. Σαρανταδύο δεντρόσπιτα γύρω από μια λίμνη, όλα περιτριγυρισμένα από σαράντα εκτάρια δάσους.

Η δεύτερη στάση του Riad Hopping μας οδήγησε στο La Sultana Marrakech, ένα Riad πραγματικό παλάτι που μ’ έκανε να νιώσω Σουλτάνα! Αυτό το ξενοδοχείο μου πρόσφερε μια πραγματική Μαροκινή αίσθηση διαμονής.

Είναι δύσκολο να μην αγαπήσεις τη Βιέννη τα Χριστούγεννα. Εκείνες τις μέρες του χρόνου που η μυρωδιά του ζεστού κρασιού punch αρωματίζει τον αέρα, τα φωτάκια χαρίζουν την αίσθηση παραμυθιού και φρεσκοψημένες χριστουγεννιάτικες λιχουδιές σε τραβούν από τη μύτη.

Το τρίτο ξενοδοχείο του Riad Hopping μας, το περιμέναμε πώς και πώς! Το Tarabel, στεγασμένο στην αρχαία Medina, κοντά στη διάσημη πλατεία Jemaa el-Fnaa και το παλάτι Dar Bacha, είναι κόσμημα από μόνο του.

Επιβιβαστήκαμε στο τρένο Belle Epoque για να ανακαλύψουμε πως ταξίδευαν την ομώνυμη περίοδο, θαυμάζοντας τα τοπία που εναλλάσσονται από τη λίμνη της Γενεύης μέχρι τα χιονισμένα βουνά του Gstaad.

Στο Tampere της Φινλανδίας είχαμε την τύχη να μείνουμε στο Lillan Hotel Café Butik. Ένα ξενοδοχείο στεγασμένο σε κτίριο του 1886 με french country διακόσμηση και αέρα εξοχής.

Τρεις μέρες σ' ένα private chalet στην Αυστρία και κάναμε reset για όλη τη χρονιά! Το Pures Leben στη Στυρία είναι ένα όνειρο, από αυτά που ζούμε στην πραγματική ζωή.

Ανάμεσα σε αλπικές βουνοκορφές και παραδεισένιες λίμνες και δυο βήματα από το κάστρο που ενέπνευσε τον Disney, το Neuschwanstein Castle κείτεται μια Γερμανική πόλη βγαλμένη από τα παραμύθια.

Το Χάλστατ υπήρχε στα ταξιδιωτικά όνειρά μου απ' όταν ανακάλυψα την ύπαρξη αυτού του λιλιπούτειου χωριού στην Αυστρία μέσω φωτογραφιών του Elia Locardi. Αγαπώ τα γραφικά χωριουδάκια αυτού του κόσμου, ιδίως όταν έχουν τριγωνικές στέγες και χιονισμένες βουνοκορφές.

Τώρα αν πω πως ήξερα το St. Anton θα μεγαλώσει η μύτη μου ωσάν του Πινόκιο. Αλλά αποδείχτηκε πως είναι η γενέτειρα του αλπικού σκι, αφού το St. Anton υποδέχεται τους λάτρεις του χειμώνα για περισσότερα από 100 χρόνια.

Αυτό που με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή στο Innsbruck είναι τα πολύχρωμα σπίτια στον ποταμό Inn με τις χιονισμένες βουνοκορφές των Άλπεων στο background.  Τόση ομορφιά, έμοιαζε με ψεύτικη, έτσι όπως χανόταν μέσα στην ομίχλη του Φεβρουαρίου.

Στο πρόγραμμα του Road Trip μας, συμπεριλάβαμε και το Λίχτενσταϊν, την τρίτη μικρότερη χώρα στην Ευρώπη, έκτη στον κόσμο και μικρότερη γερμανόφωνη χώρα στον πλανήτη γη που, επιπλέον, δε συνορεύει με τη Γερμανία.

Δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του Τάμπερε, πριν η πρόσκληση από το Ping Helsinki προσγειωθεί στο mailbox μου. Το γεγονός όμως, πως πρόκειται για την πρωτεύουσα της σάουνας, μ' έκανε να θέλω να γνωρίσω αυτή την πόλη του Φινλανδικού Νότου.

Τέσσερις φίλοι, ένα αυτοκίνητο και τέσσερις χειραποσκευές (οι τρεις από αυτές υπέρβαρες) έφτασαν στο Μόναχο για μια τρελή διαδρομή από τα Κάστρα της Γερμανίας, στα χιονοδρομικά θέρετρα της Αυστρίας μέχρι το Καρναβάλι της Βενετίας, στο τσακ πριν ξεσπάσει ο Κορονοϊός.

Η πρώτη εντύπωση που είχα μπαίνοντας στην πόλη ήταν κρανίου τόπος. Προχωρώντας, όμως, πιο πέρα στο ιστορικό κέντρο, αφήνω πίσω μου τις πολυκατοικίες Σοβιετικού τύπου και μπαίνω σε μια χρονομηχανή που με ταξιδεύει στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τις πρώτες δυο μέρες του ταξιδιού στη Βαρκελώνη, έβρεχε καταρρακτωδώς. Αλλά μικρό το κακό όταν περνάς τις μέρες και τις νύχτες σου στο Cotton House Hotel, ένα από τα πιο ιδιαίτερα και πολυτελή ξενοδοχεία στη Βαρκελώνη.

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τη Βαρκελώνη ήμουν ακόμη στο Λύκειο και το ταξίδι ήταν οικογενειακό. Με άλλα λόγια, η δεύτερη φορά ήταν σα να ήταν η πρώτη! Αυτή τη φορά το ταξίδι διοργανώθηκε με αφορμή τα γενέθλιά μου.

Η τελευταία προσθήκη στη διακόσμηση του νέου μου σπιτιού είναι ένα gallery wall με αυτά που αγαπώ από τη Desenio.

Δεν ήξερα καν την ύπαρξη αυτής της Ελβετικής πόλης, μέχρι που μπήκε στο πρόγραμμα του Road Trip μας στην Ευρώπη, περισσότερο γιατί βόλευε σαν τοποθεσία. Τελικά αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή και μια ευχάριστη έκπληξη.

Η προ covid Χριστουγεννιάτικη εξόρμησή μου στη Βιέννη, περιλάμβανε και μια μέρα στο παραμυθένιο Σάλτσμπουργκ, τη γενέτειρα του Μότσαρτ.

Στην καρδιά της Μπασιλικάτα, στον Ιταλικό Νότο, στα σύνορα με την Απουλία, υπάρχει μια πόλη με λαξευμένες σπηλιές και μια βιβλική ατμόσφαιρα που παρασύρει μαζί της σ’ ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, όποιον διαβεί τα σοκάκια της.

Περνώντας μέσα από την κινηματογραφική ομίχλη της Φλώρινας, ανηφορίζουμε προς το The Lynx Mountain Resort, ένα boutique hotel 5 αστέρων, ένα υπερσύγχρονο mountain resort στην καρδιά της φύσης.